Weronika Śliwiak
Omówienie
Wydana przez Wydawnictwo PETRUS pierwsza książka Dominiki Wojtal „Niezwykle przygody Mai” jest osadzoną w nucie sentymentalnym podróżą autorki do wakacyjnych wspomnień z dzieciństwa. Adresowana jest do dzieci w wieku 3-7 lat. Tekst jej stylizowany jest w taki sposób, aby narracja nie odbiegała od sposobu mówienia i myślenia dziecka w wymienionym powyżej przedziale wiekowym. Ciekawym uzupełnieniem dziecięcego świata przedstawionego są też ilustracje, które przypominają rysunki dzieci ze szkoły podstawowej. W toku opowieści zastosowano również odwołanie do motywu księgi – Maja na urodziny, które obchodzi na wsi, u dziadków, otrzymuje pamiętnik, w którym skrzętnie „odrysowuje” to, co się wydarzyło. Dzięki temu mamy wrażenie, że nie tylko oglądamy własne rysunki bohaterki, ale również czytamy jej wspomnienia – przytaczane prostym dziecięcym językiem i odwołujące się do sposobu widzenia świata charakterystycznego dla dziecka.
Nie jest to jednak opowieść oparta na całkowitym mimetyzmie i nie do końca wspomnieniowa. Jej autorka zastosowała ciekawe zetknięcie czasu współczesnego dzieciństwu jej własnej córki – Mai (a więc czasów najnowszych) z tym, co jawi się dzisiejszym rodzicom (pokoleniu obecnych trzydziestoparolatków, do którego autorka należy) jako arkadyjska kraina wakacyjnych przygód i poznawania świata – zarówno tego zewnętrznego, jak i interakcji społecznych oraz emocji innych osób. Kontrast współczesnego wybetonowanego miasta (Maja na co dzień jest mieszkanką blokowiska) oraz zielonej krainy, gdzie na łonie natury dziecko może rozwijać swoją wrażliwość, zamiłowanie do przyrody, ale również gdzie (przede wszystkim) życie toczy się w rytmie „slow life” charakterystycznym dla prowincji w latach ’80., wprowadza do opowiadania elementy polemiki ekologicznej i skłania czytelnika (głównie tego dorosłego, będącego medium między jeszcze nieczytającym odbiorcą przekazu a tekstem) do przemyśleń związanych ze współczesnymi problemami społecznymi i wychowawczymi. W książce pojawiając się elementy przywodzące na myśl klasyczne pozycje literatury dla dzieci: „Przygody Filonka Bezogonka” (K. Gosta), „Kocią mamę” (M. Buyno – Arctowa) czy - przede wszystkim -„Dzieci z Bullerbyn” (A. Lindgren). W czasie, kiedy na półkach z książką dziecięcą panuje szeroko pojęta fantastyka oraz antypedagogika, warto sięgnąć po pozycję odwołującą się do spokoju, harmonii i bezpieczeństwa – klasyczną, chociaż tak świeżą, książkę „Niezwykłe przygody Mai”.
Nie jest to jednak opowieść oparta na całkowitym mimetyzmie i nie do końca wspomnieniowa. Jej autorka zastosowała ciekawe zetknięcie czasu współczesnego dzieciństwu jej własnej córki – Mai (a więc czasów najnowszych) z tym, co jawi się dzisiejszym rodzicom (pokoleniu obecnych trzydziestoparolatków, do którego autorka należy) jako arkadyjska kraina wakacyjnych przygód i poznawania świata – zarówno tego zewnętrznego, jak i interakcji społecznych oraz emocji innych osób. Kontrast współczesnego wybetonowanego miasta (Maja na co dzień jest mieszkanką blokowiska) oraz zielonej krainy, gdzie na łonie natury dziecko może rozwijać swoją wrażliwość, zamiłowanie do przyrody, ale również gdzie (przede wszystkim) życie toczy się w rytmie „slow life” charakterystycznym dla prowincji w latach ’80., wprowadza do opowiadania elementy polemiki ekologicznej i skłania czytelnika (głównie tego dorosłego, będącego medium między jeszcze nieczytającym odbiorcą przekazu a tekstem) do przemyśleń związanych ze współczesnymi problemami społecznymi i wychowawczymi. W książce pojawiając się elementy przywodzące na myśl klasyczne pozycje literatury dla dzieci: „Przygody Filonka Bezogonka” (K. Gosta), „Kocią mamę” (M. Buyno – Arctowa) czy - przede wszystkim -„Dzieci z Bullerbyn” (A. Lindgren). W czasie, kiedy na półkach z książką dziecięcą panuje szeroko pojęta fantastyka oraz antypedagogika, warto sięgnąć po pozycję odwołującą się do spokoju, harmonii i bezpieczeństwa – klasyczną, chociaż tak świeżą, książkę „Niezwykłe przygody Mai”.